‘Terugkomen is niet hetzelfde als blijven’, zag ik in grote letters onder een brug bij Centraal Station staan. Ik had het wel eens eerder zien staan en was er vanavond bewust met mijn fiets langs gereden. Ik vroeg me af van wie de uitspraak was. Wat er precies met de woorden werd bedoeld. Of er een waarde-oordeel werd gegeven. En wat dit waarde-oordeel dan zou zijn. Blijven of terugkomen. Ligt het ware geluk in eigen stad, of moet ik juist weggaan om het na te jagen?
De keuze tussen een Zuid-Amerikaanse droom en mijn nieuwe appartement in Amsterdam. Tussen het beste vlees en een bitterbal. Wijn van de Malbec-druif en Heineken. Ik moest denken aan de zin. Zelfs toen ik mijn fiets met zwaarbeladen krat over de zilveren brug bij de fietsflat probeerde te trappen, lieten de woorden me niet los. Ik had nog een jaar om te beslissen. Toen ik in de nok van de fietsflat eindelijk een plek had gevonden, kon ik beginnen aan een heel andere reis. Een reis die me per station in herinnering door mijn jeugd zou voeren. Ik was niet gebleven, maar kwam altijd terug. Lijn 51.
Ik rende de trap af van de geïmproviseerde metro-ingang. Het zand van de Noord/Zuidlijn klopte met elke stap van mijn blauw-gele schoenen. Op de roltrap stonden twee mensen voor zich uit te staren. Ik zag mijn metro al klaarstaan, maar kwam er niet langs. Eenmaal beneden rende ik mijn verleden tegemoet. Net voordat het piepje van de sluitende deuren klonk, wist ik het achterste stel in te springen. Ik ging zitten. Werd onpasselijk van de weer veel te hete verwarming. Knoopte mijn jas open. Snakte naar adem. Op het moment dat ik mijn boek pakte klonk het geruis van de intercom. Ik had vaker met de 51 gereisd en wist wat er komen zou.
In het land waar we levens redden, astronauten opleiden en om de vier jaar bijna wereldkampioen worden, lijkt het voor het gemeentevervoersbedrijf in Amsterdam onmogelijk een metro zonder problemen te laten rijden. In precies tien dagen werd ik voor de derde keer gesommeerd uit te stappen. Afgelopen week was iemand nog heel agressief geworden. Ik was vrij rustig gebleven. Maar nu was de maat vol. Van binnen was ik boos. Verslagen. Teleurgesteld in de gemeente. Teleurgesteld in het systeem. Overmand door gevoelens die ik niet eerder had gekend. Ik kon geen kant op, mijn bestemming onbereikbaar. Ik keerde huiswaarts. Voor één keer was terugkomen hetzelfde als blijven.
